Het lukt Francis steeds minder om haar vergeetachtigheid te verbergen. Het gaat verder dan af en toe een naam vergeten. Als ze in haar geboorteplaats, waar ze haar hele leven woont, de weg kwijtraakt, weet ze hoe laat het is. Dementie kondigt zich aan. Deze strijd zal ze niet winnen. Dat heeft ze bij haar moeder en oma wel gezien. Francis woont op het erf van haar dochter Stella, die alleen met haar drie kinderen woont. Jarenlang paste Francis op de kleine kinderen. Nu passen de kinderen, die ondertussen pubers zijn geworden, op haar. De kleinkinderen zijn bezorgd, maar hebben met (en om) oma ook veel plezier. Door de goede zorgen van Stella’s gezin en de liefde tussen de generaties kan Francis lange tijd veilig 'zelfstandig' wonen. Uiteindelijk houdt dit geen stand. Tot verdriet van dochter en kleinkinderen moet Francis worden opgenomen. 

Francis vertelt in deel I hoe het de dementie voor haar is. Ze neemt de lezer mee in haar gedachtenwereld en in haar verdrietige, angstige en hilarische belevenissen. Wanneer Francis door de dementie niet meer in staat is te vertellen over haar leven, stopt het eerste deel van het boek. 

In deel II vertelt dochter Stella over het ziekteproces van haar moeder, die ze jarenlang bezoekt. Moeder Francis verandert en verdwijnt in een schim van wie ze was. Wel blijft ze vrolijk zingen, van liedjes voluit tot warrige teksten met steeds minder geluid. Stella houdt moed door de zeldzame heldere momenten, die haar moeder heeft. Of is dit verbeelding en wil ze dit graag zien?