In de Rode Draad Trilogie neemt Flora je mee in haar zoektocht naar haar kern, haar authentieke zelf. Om te kunnen transformeren zal ze de rode draad in haar leven, haar problemen met relaties, moeten doorbreken. In ‘Dans door het verleden’ heeft Flora een reïncarnatietherapie sessie en ziet ze hoe haar trauma als zigeunermeisje Mila is ontstaan. Om meer inzichten te krijgen in haar problemen, stort ze zich op haar oude fotoalbums en dagboeken in ‘Duik in het heden’. Ze omarmt haar kwetsbaarheid en vergaart steeds meer wijsheid. Wanneer ze gelukkig is en zich eindelijk lekker voelt in haar eentje, krijgt ze in ‘Droom naar de toekomst’ een ernstig ongeluk en ervaart een bijna-doodervaring. Deze heftige ervaring is bepalend voor Flora’s toekomst.
Deze trilogie laat zien dat je als mens enorm krachtig bent en trauma’s kunt overwinnen als je begrijpt waar deze vandaan komen. Door het volgen van je intuïtie ontdek je het levenspad dat voor je klaarligt, waardoor dromen werkelijkheid worden en je een vrijer, gelukkiger en lichter leven krijgt.
Flora woont in Noord Spanje met haar goede vriend Lodewijk om de hoek, aan deze vriendschap en het kunstschilderen, haar nieuwe hobby, heeft ze genoeg. Ze is voor het eerst van haar leven gelukkig met zichzelf zonder relatie en gaat in haar eentje op reis. Een ernstig ongeluk maakt ... verder lezen
Flora vraagt zich al jaren af wanneer haar prins op het witte paard komt. Na haar scheiding was er geen man die bleef en ze is nog steeds alleen, waar ze schoon genoeg van heeft. Wanneer ze beseft dat het mislukken van de relaties aan haarzelf ligt, gaat ze op zoek naar inzichten. Heeft ze bindingsangst of verlatingsangst? Is ze verslaafd aan relaties of aan ... verder lezen
Als klein meisje wil Mila haar vader graag een groot plezier doen, maar is het wel goed wat er gebeurt? Samen met haar beste vriend Janos gaat ze optreden: Janos op de gitaar en Mila danst. ‘Dans, Mila, dans!', klinkt het op ieder stadsplein. Al dansend kan ze haar geheim vergeten. Oma Tsera leert Mila de fijne kneepjes van de waarzeggerij, ze hebben beiden ... verder lezen
Mila danst. ‘Dans, Mila, dans!', klinkt het op ieder stadsplein. Al dansend kan ze haar geheim vergeten. Oma Tsera leert Mila de fijne kneepjes van de waarzeggerij, ze hebben beiden de gave waar te nemen wat er tussen hemel en aarde is. Op jonge leeftijd ontmoet Mila haar grote liefde in de stad Szeged, ze verliezen elkaar uit het oog en jarenlang denkt ze aan hem.
Een gesprek met Peter van der Lichte van RTV Amsterdam voor 'The Peter Talks'. Lekker spontaan en ongedwongen over mij en mijn schrijverij.
Wordt op 1 september uitgezonden op De Publieke Omroep Amsterdam
Bij Spunck Podium op RTV Oost was ik op 14 juni te gast om te vertellen over mijn debuut 'Welke dag is het vandaag?'.
Het lukt Francis steeds minder om haar vergeetachtigheid te verbergen. Het gaat verder dan af en toe een naam vergeten. Als ze in haar geboorteplaats, waar ze haar hele leven woont, de weg kwijtraakt, weet ze hoe laat het is. Dementie kondigt zich aan. Deze strijd zal ze niet winnen. Dat heeft ze bij haar moeder en oma wel gezien ... verder lezen
Wil je jouw levensverhaal laten schrijven of dit cadeau doen aan bijvoorbeeld je ouder(s). Dan ben je hier aan het juiste adres. Door een aantal interviews af te nemen, maak ik een persoonlijk boek. Een prachtige herinnering voor later ... verder lezen
Na een overlijden is het fijn herinneringen op te halen door verhalen over de overleden dierbare te vertellen. Hoe mooi is het om deze verhalen in boekvorm te bewaren. Door een aantal interviews met familie en vrienden maak ik een tastbare herinnering ... verder lezen
Mijn naam is Rina Stam. Ik groeide op in een klein dorpje in Noord-West Overijssel, waar ik ook mijn drie kinderen grootbracht. In mijn werkzame jaren bij de overheid was ik lid van de redactie van het personeelsblad en van de redactie van het afdelingskrantje. Als bijbaan schreef ik voor een krant en een nieuwssite ... verder lezen
Wat er in mijn hoofd zit, vindt altijd een weg naar buiten via mijn handen op het toetsenbord.
Mijn verhalen zijn te volgen via de pagina Blogs en op mijn Facebookpagina ... verder lezen
Wanneer heb ik eigenlijk voor het laatst een blog geschreven? Al weer vier maanden geleden? Bizar. In mijn hoofd is dat niet zo lang geleden. Het fenomeen ‘tijd’ blijft mij intrigeren. Vooral als ik terugkijk. Dan blijkt ‘tijd’ veel meer haast te hebben gehad, dan toen ik nog vooruit keek, want in die status duurde ‘tijd’ lang.
Liggend op mijn rug in het gras kijk ik naar de wolken. Dagenlang ben ik aan het klussen in de bijkeuken. De muren verf ik wit en de betonnen vloer wordt blauw, zwembad-blauw, je zou het een Griekse vloer kunnen noemen. Een Griekse, zwembad-blauwe vloer in mijn Franse Maison. Na aankomst in het nog te verbouwen paradijsje dachten wij, ik had hulptroepen uit Nederland mee, een zwembad te maken naast het huis. Het werd een lang verhaal zonder zwembad en het gat werd weer gedicht. De spullen mochten retour naar de winkel, behalve de verf. Twee grote blikken vol helderblauwe zwembadverf. Vandaar de blitse vloer nu in mijn bijkeuken. Maar goed … terug naar het gras.
‘Jullie wilden mij, ik wilde niet geboren worden.’ Dit was wat ik lang geleden tegen mijn moeder riep. Ik herinnerde mij dit onlangs hier in mijn tuin in Frankrijk zittend aan de vijver. Ik was vrij jong en nu denk ik dat mijn ziel graag terug naar ‘huis’ wilde. Het aardse leven in het gekozen gezin was blijkbaar zwaarder dan gedacht. Ik sprak erover met een goede vriend en hij had als kind hetzelfde geroepen. Een bijzondere ontdekking. Nooit eerder sprak ik hierover en nooit eerder had iemand mij hetzelfde vertelt.
Het is weer eens tijd voor een blog, vind ik. Maar waar zal ik over schrijven? Ik besluit maar gewoon te beginnen met typen, zoals ik de afgelopen wintermaanden heb gedaan met de Rode Draad Trilogie. De drie verhalen: Dans door het verleden, Duik in het heden en Droom naar de toekomst ontstonden tijdens het typen. Elke ochtend was ik weer benieuwd hoe het verhaal verder zou gaan, net als bij het lezen van een boek, maar dan anders.
De verjaardag-dag van mijn moeder wilde ik niet ongemerkt voorbij laten gaan. Ik besloot er een dagje naar Parijs van te maken. Ik wilde in november al gaan, maar het is er nooit van gekomen. Het Louvre bezoeken staat op mijn verlanglijstje van ‘nog te bezoeken’. Dit is een hele lange lijst en dit was makkelijk te realiseren. De dark-retreat in Guatemala en de rondreis in Buthan ga ik de komende jaren afstrepen, maar daar is wat meer organisatie voor nodig.
Luisteren naar mijn intuïtie doe ik al jaren. Het levert mij altijd juiste beslissingen en mooie momenten op. Nog nooit was ik naar Pinkpop geweest. Na enthousiaste ervaringsverhalen van een zeer goede vriend, bekeek ik de line-up voor juni 2023 en werd enthousiast, maar besloot in eerste instantie niet te gaan. Een heel weekend omringd met heel veel mensen. Dat sprak mij niet aan. Ik ben de laatste anderhalf erg op mijzelf en veel alleen. Dit trek ik niet, al die mensen, dacht ik.
Reactie plaatsen
Reacties
Dans door het verleden:
Dit boek leest echt wel heel vlot en is heel meeslepend, het komt soms hard binnen maar nodigt toch uit tot doorlezen. Heel veel herkenbare lijnen en thema's uit mijn leven.
Een aanrader, echt wel !
Ik had dit bij het vorige boek van Rina ook, uitgelezen op 1 dag, maar dit is nog van een heel ander kaliber, voor mij persoonlijk dan toch.
Sjapoo hoe goed dit boek/verhaal in elkaar zit en hoe het einde 'eindigt' !
Ik kijk al uit naar de volgende 2 boeken
Dankjewel Rina.
Ik blijf fan
Wat heb ik genoten van het boek .
Ik heb het gelezen met een lach en met een traan.
Zoveel herkenbare dingen mijn moeder van 97 met alzheimer heeft tot 5 jaar geleden bij ons ingewoond.
Met veel verdriet heb ik haar naar kleinschalig wonen moeten verhuizen omdat ik de zorg niet meer aankon.
Ik bezoek haar elke dag al weet ze niet meer wie ik ben maar ik denk dat ze de liefde ,geborgenheid wel voelt .
Ik geniet van de kleine dingen met haar.
Mijn kleindochter van 12 heeft het boek ook gelezen en vond er ook veel herkenning in zo bijzonder
Voor de boeken toer mocht ik lezen; Welke dag is het vandaag? van auteur Rina Stam
Het is het eerste boek over dementie wat ik heb gelezen, ik moet zeggen dat het me behoorlijk intrigeerde.
Het begint met een mooi gedicht, daar was ik al licht van onder de indruk.
Het verhaal gaat over Francis, die dementie heeft, en over haar dochter, kleinkinderen en andere familieleden die moeten aanschouwen hoe ze veranderd.
Je wordt als lezer meegezogen in de gedachtengang van Francis en vanwege de fijne schrijfstijl kon ik me goed inleven. Later in het verhaal neemt Stella, Francis dochter het verhaal over en lees je de andere kant en kijk op het ziekteverloop van Francis.
Het is een prachtig boek, het verhaal is goed geschreven, ik kon me goed inleven in beide vrouwen. Ik heb het met een lach en een traan gelezen.
En toen had ik het boek al uit voordat mijn vakantie is begonnen. Wat ik erg mooi vind is dat je het beschrijft vanuit het oogpunt van je moeder en van jou. Wat me erg bij is gebleven dat, in de aanloop naar haar volledige dementie, ze het verlies van haar dierbare telkens weer opnieuw moest meemaken omdat ze het vergeten was dat ze waren heengegaan. Ook in jou stukje dat je uiteindelijk bent gaan inzien dat je soms ongeduldig op haar reageerde wat heel begrijpelijk is. Fijn dat je haar dit nog hebt kunnen zeggen. Voor jou en je kinderen een natuurlijk leerproces geweest. Je beschrijft het verloop ontzettend mooi en ontroerend.
Prachtig boek, met veel herkenningspunten.
Aanrader voor iedereen die met dementie te maken heeft, maar ook gewoon lekker lees oer!
“Wat heb je een prachtig boek geschreven. Ik hou helemaal niet van lezen, maar heb het boek in 1 week uitgelezen. Dit is bij mij nog nooit voorgekomen. Zo veel herkenbaar, met een lach en een traan. Bedankt!”
Mooi boek, fijn om te lezen boek
met veel erkenningspunten !
Een prachtig geschreven boek; komt hard binnen maar is nu eenmaal de realiteit. Veel gelijkenissen en leerzame tips in teruggevonden. Nog veel succes Rina 🥰!
Dag Rina,
In de rust van de vakantie je boek in ‘één’ keer uitgelezen. Complimenten.
Je zal het vaker gehoord hebben, de herkenbaarheid. Bijzonder hoe je me ook in het hoofd van mijn moeder laat kijken.
Hartelijke groet,
Domenico