Blogs

Het boek is af tot het heden. Maar hoe sluit ik af? Mijn moeder woont al dertien jaar in een verpleeghuis, omdat ze dementie heeft. Moet ik de hoofdpersoon, eigenlijk dus ma, nou dood laten gaan in mijn boek? Ik twijfel. Een boek met een open eind, daar heb ik zelf een hekel aan. Haar op papier te laten sterven voelt vreemd. Ze leeft tenslotte nog. Ik besluit ma zelf te vragen. Ik concentreer mij op haar energie en in gedachten stel ik de vraag. Ze hoeft er niet lang over na te denken. ‘Laat mij maar doodgaan’, hoor ik haar stem in onvervalst dialect.

Meer dan tien jaar geleden werkten wij dochters veel en waren wij van mening dat wij te weinig tijd hadden om met ma, die gezien haar dementie nog redelijk goed ‘aanwezig was’ en zeer goed ter been, te wandelen en activiteiten te doen. Wij regelden een lieve, attente, zorgzame dame. Zij ging drie keer per week bij ma op bezoek. Ze hebben een speciale band samen en na al die jaren zien ze elkaar nog elke week.

Kun je dan toch zelf beslissen wanneer je gaat? Dit vraag ik mij af na het telefoontje met iemand van moeders afdeling. Vanochtend had ik prachtige zinnen in mijn hoofd voor een afscheidsgedicht. Nu zet ik die voorlopig in de ijskast.

De balans vinden heeft altijd te maken met plussen en minnen, op welk vlak dan ook. Nu ben ik graag van de plussen en is mijn (longdrink)glas halfvol, toch zijn minnen niet uit het leven te bannen. En maar goed ook. Van de minnen weer plussen maken is een leerweg. Als er niets te leren valt, is er ook geen persoonlijke groei. Als vijftigplusser heb ik groei genoeg gekend en ben ik ondertussen van mening dat de balans vinden in jezelf, ook echt in jezelf zit. Dat de buitenwereld geen invloed op je hoeft te hebben, als jij dat niet toestaat. Een mooie theorie die de verantwoording bij jezelf legt. Meestal lukt mij dit. Soms ook niet. In dat laatste geval visualiseer ik mij als monnik, zittend op een steen, uitkijkend op een prachtig natuurgebied en in stilte met mijzelf. Want in mijn eentje in stilte, met monnikenwijsheid, is er niets, helemaal niets om mij druk over te maken en zijn mijn zorgen over morgen totaal overbodig.

daar sta je dan

Het waren een paar heerlijke weken in Nederland met veel momenten met vrienden en familie. Fijn iedereen weer te zien en spreken. Maar….toch kreeg ik al snel heimwee. Wat ik zelf best bijzonder vind. Ik woon nog maar een half jaar in Frankrijk en ben best vaak in Nederland geweest de afgelopen tijd. Het waren niet alleen huis, tuin en spulletjes dat ik miste. Voornamelijk miste ik de stilte om mij heen en in mijn hoofd/lijf, wat ik heb in Frankrijk. Op een of andere manier kom ik in een ‘andere staat van zijn’ en dat begint al zodra ik Frankrijk binnenrijd.

mama

Een boek heeft 80 tot 100 duizend woorden, las ik voordat ik aan mijn boek begon. 'Oeps, wat veel', dacht ik, 'dan ben ik wel een jaar of langer bezig.' Ik ging kijken naar het aantal woorden van mijn eerdere 'boek' dat af is, maar ik niet ga publiceren. Dit is mijn levensverhaal. Het schrijven was helend en goed voor mij. Wordt dit ooit iets voor publiek, dan ga ik het herschrijven. Dat eerste boek bestaat uit bijna 80 duizend woorden. Ik heb er jaren over gedaan. Het was soms meer een worsteling dan een genot. Dan zou ik nu ook wel jaren bezig zijn, was mijn conclusie.

Het gezegde ‘met de Franse slag’, kende ik van mijn moeder in verband met het huis schoonmaken. Dat ging dan altijd over even snel een doek erover en klaar. Dus niet het secure gangbare schoonmaken. Nu ik een half jaar in Frankrijk woon, begrijp ik dat dit gezegde niet zomaar uit de lucht is komen vallen. Als ik bij mijn Franse buren ben. Is het daar altijd rommelig. Het blinkt mij ook nooit tegemoet daar. In de kleine keuken is het vol. Er ligt ook nog eens een grote bouvier en er staat gereedschap. Ze zijn nog aan het opknappen - wonen er al twee jaar, maar dat terzijde - en laten de ‘troep’ gewoon staan. Ik zou er knettergek van worden. Bij de meeste huizen is het om het huis een rommel.

In Nederland is het weer een dagelijks onderwerp van gesprek. Hier in Frankrijk ben ik dagelijks benieuwd wat ik zie, als ik mijn gordijnen open. Deze week heb ik sneeuw gezien, een dag later was het wit van de nachtvorst met een heel klein stukje (niet de hele vijver gelukkig. Zo koud was het niet) dun ijs, een dag later stortte het de lucht uit en regende het de hele dag.

Leeftijd. Het is een raar iets. 'Je bent zo oud als je je voelt', hoor ik vaak. Allemaal leuk en aardig. Maar de tijd tot je doodgaat wordt steeds korter. Hoeveel dagen je nog heb hier op aarde, dat weet niemand. Aan de kleinkinderen zie ik dat tijd vliegt. Het jongste kleinkind doet haar eerste stapjes alweer en het oudste kleinkind leest een heel disneyboek aan mij voor. Nog niet zo lang geleden was het andersom.

Veel waarschuwingen heb ik gehad. Verhuizen naar het buitenland, dat gaat nooit goed. Op tv bij ‘Ik Vertrek’ kun je dat immers zien. Altijd problemen als je in een ander land woont. Nu ben ik niet het type van ‘ooh jee wat zal er gaan gebeuren’. Ik spring eerst in het diepe en dan ‘avontuur’ ik het wel. Bij het soort waarschuwingen die ik kreeg, dacht ik alleen maar ‘yes, goede keuze’, ik ben anders dan jij, dus als jij niet durft, past het wel bij mij. Grote problemen heb ik niet gehad. Wel een bijzondere ervaring bij de gemeente.