Thuiskomen

Als ik mijn auto op de oprit parkeer, is de zon al onder. Hier is het echt donker, want nergens een lantaarnpaal te bekennen. Het is bewolkt, geen maan die mij wat licht geeft bij het uitpakken van de auto. De lamp aan huis heeft een bewegingsmelder en ik haal de auto leeg bij de lichtstralen die door de struik piepen, eigenlijk geen goede plek voor die lamp. Binnen is het frisjes en ik zet de thermostaat op 19 graden. Voorheen zou dit 20 of 21 graden zijn geweest. In deze tijden is 19 hoog genoeg. 

Als de tassen leeg zijn en de wasmachine en koelkast vol, want nog even snel boodschappen gedaan voordat ik thuiskwam, pak ik een kliekje van eerder uit de vriezer, Marokkaanse stoofpot, voor koken is het mij te laat. Met mijn opgewarmde, toch nog heel smaakvolle, eten ga ik op de barkruk in de keuken zitten. Yes, ik ben weer thuis! 

Mij wordt wel eens gevraagd of het niet heel eenzaam is, zo alleen in ‘the middle of nowhere’ bijna zonder mensen om mij heen. De enige Fransen die ik regelmatig spreek zijn mijn lieve buren M & B: een echtpaar uit Parijs die hier een jaar eerder dan ik zijn komen wonen en hun vriend J.L. die in de buurt woont. Pas nog, in november bij vijfentwintig graden, stonden wij hier met z’n viertjes houtblokken te zagen en op te stapelen in mijn schuur voor de open haard deze winter, een prachtige vorm van integratie. Om half 1 was het tijd voor de lunchpauze. Ik had soep gemaakt, maar dat hoefde niet. De buren zouden zo terugkomen en J.L. ging naar huis naar zijn vrouw en bleef thuis. Hij ging volgens M & B aan de whiskey. Met een grote grijns door deze ontboezeming ging ik wel aan de soep.

Ik ben niet eenzaam en ik ben nooit alleen. Een goede vriendin in Nederland woont alleen en zei eens tegen mij: 'Ik woon hier alleen, maar ben nooit alleen.' Ik snapte precies wat ze bedoelde. Wij zaten samen op de opleiding voor mediumschap en wij begrijpen elkaar. Het is zo fijn om niets uit te hoeven leggen over spirits, engelen en overledenen die bij je zijn, want dat is namelijk wat ik hier in Frankrijk veel meer ervaar dan ooit tevoren. 

De eerste zondag alleen zat ik in huis op de bank, even niet klussen en tijd om naar binnen te keren. In de hoek van de kamer zweven een aantal spirits, ze heten mij welkom en vertellen dat ze er altijd voor mij zijn. In oktober kwam ik uit Nederland, de zon scheen en ik ging op het gras aan mijn vijver zitten. In de tuin was het een drukte van belang, ‘mijn’ spirits gingen net als ik in het gras zitten en er ontstond een kring om de vijver. Ze staken hun armen uit en mijn handen werden vastgepakt. Iedereen hield de handen van de naaste vast. Zo met de armen uitgestrekt opzij,  bleven wij een tijdje zitten. Een golf van positieve energie stroomde door mij heen. Een euforisch gevoel nam bezit van mij en ik wist: ik ben hier thuis en ik ben nooit meer alleen.

Nu is het niet zo dat ‘mijn groepje’ spirits alleen op deze plek rond mij zweeft, zeer zeker niet. Deze korte trip naar Nederland waren ze mee. Ik had een aantal belangrijke zakelijke afspraken. Zo reed ik voor een afspraak met mijn auto volgeladen door het land. Echt, ik zou willen dat ik er een foto van kon maken. Het was hilarisch, zoiets als: 'hoeveel mensen/figuren passen er in een auto'. Ze zaten en lagen in allerlei bochten gewrongen boven, onder en naast elkaar. Naar een andere afspraak ging ik met de trein of eigenlijk moet ik zeggen ‘wij met z’n allen gingen met de trein'. Ik zie/voel onderweg dat ze zich mooi maken. Ze zijn druk bezig met hun uiterlijk. Ik moet daar om lachen. Krijg ik terug: ‘Ja, hallo, jij hebt een afspraak, maar wij ook hoor. Wij gaan met zijn spirits in gesprek.’ Ok, er wordt dus op een hemels niveau het een en ander geregeld. 

En of er wat is geregeld. Er zijn bij beide ontmoetingen afspraken gemaakt voor 2023 waar ik heel blij van word. Het voelt zo fantastisch fijn als ik bij mensen binnenkom die ik nog nooit heb ontmoet  en direct weet: ik ben thuis, ik ken jou/jullie al eeuwenlang.