Heerlijk vers

Het gras bij de buren is altijd groener, schiet door mijn hoofd als ik iets verder voorover buig. Telkens als ik wel vind dat het genoeg is, ga ik toch weer door. Er is er weer eentje die mij toelacht en ik kan er niet mee stoppen. Ik ben aan het bramen plukken. Daarvoor hoef ik eigenlijk mijn tuin niet uit. Maar ja, iets verderop bij het zonnebloemveld hangen van die grote dikke, glimmende, overheerlijke bramen. Ik heb mijn bakje al zo goed als vol. Toch rek ik mij helemaal uit om toch die achterste grootste nog toe te voegen aan mijn verzameling. Nu stop ik. Of nee, nog eentje dan. Daar hangt er nog een die er heerlijk uitziet. Thuisgekomen vul ik twee zakjes en die leg ik in de vriezer. Wie wat bewaart die heeft wat. De rest doe ik straks in de yoghurt. Iedere avond eet ik mijn soya-yoghurt met vers fruit. Een verlaat toetje zeg maar. Bij mij helpt dat tegen snoepen. Ik eet graag wat ’s avonds en dat is dit beter dan een stuk chocolade of een halve zak chips. 

De bramen zijn niet het enige verse voedsel wat ik pluk en direct eet. Voor het eerst in mijn leven heb ik een eigen groentetuin. Die was eind mei klaar en op de zakjes met zaden stond dat ik in maart moest beginnen met zaaien. Aangezien de zomer hier lang is, besloot ik bij wijze van proef toch wat te zaaien en kijken wat het zou worden. Uit een paar zakjes strooide ik nog niet eens de helft in de Franse kleigrond. Nou en of het wat is geworden. Ik heb een loei-grote courgetteplant en ik pluk mij een ongeluk. In de vriezer heb ik al voor maanden courgette. De tomatenplant groeide als kool en de eerste rode tomaten heb ik vandaag geplukt. Ik vrees dat ik maar vast een recept voor tomatensaus moet opzoeken en een grotere vriezer moet kopen. Want de struik hangt barstensvol met groene ballen, die straks allemaal rode tomaten worden. En dan kunnen over niet lange tijd ook nog de wortels uit de grond. Help! Heel enthousiast had ik dille, koriander en basilicum gezaaid. Nou daar kan ik wel een heel jaar gerechten van kruiden. Of ik de kruiden op een of andere manier kan bewaren of de plant kan laten staan in de wintermaanden, weet ik nog niet. Daar moet ik mij nog in verdiepen.

Als ik in mijn groentetuintje scharrel gaan mijn gedachten vaak naar vroeger. Bij ons thuis hadden wij een enorm grote groentetuin. De aardappelen, sla, boontjes, bietjes enz stonden heerlijk in de zon en ons kleine stukje gazon lag in de schaduw van het huis. Wat heb ik daar als puber toch vaak over gemopperd. Ik wilde ook zonnebaden net als al die groenten. Mijn vader was degene die de groentetuin deed, mijn moeder was van de afdeling groenten wassen, blancheren en invriezen. Wij dochters moesten pa altijd helpen met aardappels poten. Toen ik oud genoeg was om te helpen, bleek ik een slechte hulp. Ik geloof dat het iets was met de loten niet in de grond stoppen maar omhoog laten steken en ik werd in huis gestuurd. De beste straf ooit, ik vond het niks dat gedoe met die aardappelen. Aardbeien plukken wilde ik dan weer wel graag doen. Met een volle buik en een halflege bak ging ik dan als de onschuld zelve weer naar binnen. Als de bonen waren geplukt was het vaste prik dat wij moesten helpen bonen snijden. De een stak dan de bonen in het snijmolentje en de ander moest draaien. Iedere keer waarschuwde ma dat wij de vingers niet in de gaten moesten steken tegelijk met de bonen. Dat ging goed, ik heb ze alle tien nog.

Mijn herinneringen waren vooral dat een groentetuin veel werk is. Ma mopperde geregeld over al het werk om de groenten vanuit te tuin in de vriezer te krijgen. En wij aten vaak achter elkaar dezelfde groente. Want als de sla eetbaar was, moest het op. Als de sla te laat uit de tuin ging, riep ma dat de sla was 'doorgeschoten'. Dan was het geloof ik niet meer eetbaar en dat was zonde. Dat gedoe heeft mij zo’n dertig jaar lang weerhouden om zelf een groentetuin bij huis te nemen. En wat blijkt nu … ik vind het leuk. Zo bijzonder om te zien hoe groot een courgette kan worden in een paar dagen. En heel apart dat een tomaat ’s ochtends nog groen is en ’s avonds oranje. Nooit geweten dat koriander zulke leuke witte bloempjes krijgt. Zal ik dan toch nog ergens de groentetuin-genen van mijn vader hebben. Wie had dat gedacht. Ik tenminste niet. Dit laatste bedenk ik mij als ik met mijn vers gesneden sla naar binnen loop. Nou pap, eindelijk begrijp ik je enthousiasme. Niets fijner dat wroeten in de aarde en elke keer weer verwonderd zijn over het resultaat. Volgend jaar staat er een grotere vriezer in de schuur en dan heb ik een tuin met nog meer vers voedsel. Ik verheug mij er nu al op.