In mijn vorige leven werkte ik op kantoor. Mijn eerste kantoorbanen waren in commerciële bedrijven. ’s Ochtends stak ik mij net in het pak, maakte mij zorgvuldig op en propte in de auto een banaan als ontbijt naar binnen. Want daar was door het wikken of wegen welke kleding ik aan zou doen, geen tijd meer voor. Onder mijn mantelpakje, broekpak, nette broek of rok droeg ik steevast hakken. Laarsjes, pumps of wat dan ook maar. Alles was met hakken. Van middelmatige hak tot stiletto-hakken van meer dan tien cm. Was ik niet in pak, dan droeg ik een nette blazer op broek of rok.

De eerste echt warme dag hier, lag ik op mijn roze luchtbed in mijn vijver. Heerlijk. Lekker afkoelen op het water. Dat was ik immers op de Belt ook gewend. Zo vanuit huis het water op. Een paar weken later zag ik iets groots, bruins en harigs zwemmen in het water. Gatsie, dacht ik. De vijver ga ik maar niet meer in. bah. Ondertussen weet ik dat mijn huisdier een beverrat is. Hij of zij is verhuisd van het riet langs de vijver naar het kleine eilandje in de vijver. Dat is nu zijn/haar nieuwe verblijf. Het is best een leuk gezicht, zo'n beest. Maar of ik er nu zo blij mee ben.

Net even buiten in de zon gezeten. Dat is zo heerlijk hier in Frankrijk. Het is herfst, net als in Nederland. Bladeren bruin aan de boom of dwarrelen door de lucht, net als in Nederland. 's Nachts koud, graad of 3, net als in Nederland, maar als de zon eenmaal schijnt, is het lekker warm. Gezellig samen geluncht buiten op het terras in de zon. Dat heb ik in november nog nooit gedaan in Nederland. Te koud. Op zulke momenten ben ik extra blij met mijn plekje hier.

Een kakofonie van geluiden. Natuurgeluiden. Zoveel vogels, kikkers, krekels en wat ook meer heb ik nog nooit door elkaar gehoord. Ik ben er stil van. Ik word er nederig van. Dit alles te horen vanaf mijn eigen terras. Het maakt mij blij en dankbaar. Spijt dat ik de boel in Nederland heb verkocht heb ik niet. En als ik hier zo zit, denk ik niet dat het ooit nog zal komen. Als ik in de omgeving rondloop voel ik mij weer kind. Ik herken bloemen in het gras, bloemen uit mijn jeugd.

Ik loop langs de muur en voel lichtelijke paniek, en nu?......

Bleek en blauw doorschijnend ligt ze weggezakt in bed, ze ademt niet meer. Ik leg mijn hand voor neus en mond, geen adem. Ik houd mijn adem in, is het dan nu echt voorbij. Ik gun het haar zo, het licht, de vrijheid en geluk van de hemel/het universum. De afgelopen twaalf jaren waren in een verpleeghuis. Goede verzorging, dat is het niet. Vaak is ze vrolijk en zingt een lied, ook dat is het niet. Het is het doelloze niets en wachten op het eind met een hoofd vol dementie, waarvan niemand weet hoe dit is of voelt, waar ik haar zo graag van verlost zou willen zien, dat is het wat ik voel.