Het gras bij de buren is altijd groener, schiet door mijn hoofd als ik iets verder voorover buig. Telkens als ik wel vind dat het genoeg is, ga ik toch weer door. Er is er weer eentje die mij toelacht en ik kan er niet mee stoppen. Ik ben aan het bramen plukken. Daarvoor hoef ik eigenlijk mijn tuin niet uit. Maar ja, iets verderop bij het zonnebloemveld hangen van die grote dikke, glimmende, overheerlijke bramen. Ik heb mijn bakje al zo goed als vol. Toch rek ik mij helemaal uit om toch die achterste grootste nog toe te voegen aan mijn verzameling. Nu stop ik. Of nee, nog eentje dan. Daar hangt er nog een die er heerlijk uitziet. Thuisgekomen vul ik twee zakjes en die leg ik in de vriezer. Wie wat bewaart die heeft wat. De rest doe ik straks in de yoghurt. Iedere avond eet ik mijn soya-yoghurt met vers fruit. Een verlaat toetje zeg maar. Bij mij helpt dat tegen snoepen. Ik eet graag wat ’s avonds en dat is dit beter dan een stuk chocolade of een halve zak chips. 

Wat ik nu ga delen, daarvan had ik nooit gedacht dit ooit eens te zeggen: Ik ben blij dat ik in Frankrijk woon en toch niet dat appartement in Spanje heb gekocht. Iets waar ik jaren van droomde. Maar dat was toen … het begon zo’n vijftien jaar geleden. Samen ontdekten wij de Spaanse kust rondom Santa Pola en genoten van de sidderende hitte. Afrikaanse warmte in Europa. Hij verkoos na een aantal jaren daadwerkelijk dit andere continent en verdween. Ik bleef naar Spanje gaan. Ik voelde mij er thuis en bleef dromen van een extra plekje daar naast mijn huis in Nederland.

ZondagsrustVroeger hadden wij rust op zondag. In de ochtend naar de kerk. Warm eten tussen de middag, meestal groentesoep. Mijn ouders lazen ’s middags een boek of wij deden een kaartspel. Daarna altijd een stukje wandelen in het dorp. Dat deden meer mensen en af en toe stopten wij voor een praatje. Het avondeten bestond uit een broodmaaltijd met heel vaak makreel en altijd een zacht gekookt eitje voor op brood. Dat wij dochters daar dan een dikke laag ketchup en mayonaise op smeerden, vond mijn moeder maar niets. Niet te veel mayo, daar krijg je ‘dikke tieten’ van. Waar ze dat vandaan haalde weet ik niet, bij mij is het in ieder geval niet gelukt. 

ELEMENTENIk zocht op Facebook contact met Maaike van Arend. Zij had tenslotte al boeken geschreven en alles was nog nieuw voor mij. Na wat tips te hebben gekregen stelde ze voor om van boeken te ruilen. Niet veel later lag haar boek ‘Elementen’ in de bus. Een verhaal dat zich afspeelt in de zeventiende eeuw in Spanje.De kracht van vrouwen spat eraf. Een eerbetoon aan alle vrouwen die ons zijn voorgegaan.Maaike draagt haar boek op aan haar moeder. De woorden voorin het boek raken mij: ...

Het rijden gaat lekker. Om half zes ben ik van mijn logeeradres vertrokken. Dat houdt in dat ik nog een half uurtje 130 km/u kan rijden en eigenlijk daarna ook nog wel. Het is zondag en zeer rustig op de weg. Met flitsmeister aan race ik door en iets na achten rijd ik Frankrijk binnen. Aan de kant van de weg zie ik een aantal politiemotoren en een auto stilstaan. Snelheidscontrole denk ik en ik ben blij dat ik nu niet te hard rijd. Een paar tellen later zie ik de auto aankomen. De politieauto blijkt van de douane te zijn. Ze blijven naast mij rijden en ik voel het al aankomen … ja hoor. Een van de mannen wijst naar mij en de auto gaat voor mij rijden. Op de rode balk bovenop de auto lees ik in het Nederlands dat ik moet volgen. ‘Shit, ik schoot net zo lekker op. Hoe lang gaat dit duren?’, denk ik als ik achter ze aanrijd, voor mijn gevoel, een eind van de snelweg af.

Ik zit in een bekende flow. Dit is mij vaker overkomen. Al is er feitelijk geen garantie op wat het resultaat is. Ik weet: het komt goed. Zelf trek ik niet meer aan de touwtjes. Van alles komt op mijn pad en ik hoef alleen maar de weg die voor mij neergelegd wordt te volgen. Hoe mooi is dat!